برداشت اضافی

اشتهای زیادی برای زندگی و توانایی بلعیدن یک بز کامل را دارم.

برداشت اضافی

اشتهای زیادی برای زندگی و توانایی بلعیدن یک بز کامل را دارم.

First Day

چهارشنبه, ۹ فروردين ۱۴۰۲، ۰۳:۱۹ ق.ظ

 

What do I want? this is a question that I have been asked a lot lately. Me? I don't have any clear answer to that except for the fact that I want to be at peace without hearing all the voices in my head. Seems absolutely impossible. The battlefield in my mind is like a warzone where bullets are fired from every direction. I want to place them here, in my blog, by writing them, to leave a trace of myself. I am going through a lot right now. or at least I feel like I am going through a lot, can't imagine worsen period in these past 25 years of my life.

 

It's been six months that I am dealing with depression. I genuinely haven't felt happy in these past six months. These past six months, I have been struggling with things that were bigger than my capacities. I am having the worst relationship with myself, I am not eating properly, I am unable to sleep, I am not taking care of myself by any means. The worst thing is that it seems supper fine to me to be in this living condition, as if I enjoy torturing myself. my brain looks for various reasons to convince me I am not deserving to love myself. "That's not for you" is what my brain screams all the time in my head even when someone is willing to provide me something. Let's imagine how much my relationships have been affected by this :)). "That's not you, it's your depressed mind," my psychologist told me. "It's not me, it's my depressed mind," I told him. "it's all I can see whether it's you or not", that's what he told me. 

 

Here I am, deciding to do what my psychologist advised me to do a month ago: taking anti-depression medicine, "citalopram 20". I start taking them because I simply can't cope with how anxious I am just by myself. I can't get out of this hole I am in right now. I dont have the strength. I feel weak in every bone of my body. I feel pain go through my body every time I blink. Do you know the feeling? it's when you can't even bring yourself to do things just because you're anxious.  

 

I start taking them today. March 27th. IIf I were still my old self, I would have waited until April 1st to start taking them. Just seems like a good number to start this process with. Everything has to have an exquisitely fresh start, right? But if I were still thinking the same way, I wouldn't be depressed, would I? Seven months in this hole and I haven't felt any improvement even though I was constantly fighting. Either that or I can't remember if there was any. That's why I am going to record myself from today on. I need to take something out of this phase. something to hang on it. 

 

So, on the first day of taking the medicine:

I feel so awakened even though I took the pill in the morning. I feel like I can stay awake forever. I dont feel tired at all which makes my brain work even more. Therefore, I feel a bit more anxious. In a way that I had to keep myself from shaking my legs and hands a few times today, this was new to me. My mouth tastes differently (I dont know if that's related, though). Other things were pretty much the same. 

 

I hope to write more next time when I get less distracted and more concentrated. 

 

Cheers 

27th March

  • اژدهای کومودو

Written on the Red Bike

جمعه, ۲۱ بهمن ۱۴۰۱، ۰۳:۲۳ ق.ظ

What is so different between “me” in two years ago and current “me”? I am 25 and I've never felt this much lost. I have no idea what I want to do with my life and how I want to do it. If I should enjoy my 20s or I should start taking things seriously for a better future? One of the things that I lost in between is "writing". I used to write. A lot. Putting myself in words and expressing myself in every possible way. Pendency among three languages made me lose the ability to declare myself even in my own mother lingua. I took it for granted that it might be a good thing to not write and think about every little single thing for a while and live my life. Dancing instead of writing! Who doesn't like that? I did. I enjoyed every little time that I was throwing away my old self for a new one. There were some moments though. Some sober moments that I felt I'm losing my identity, the continuous understanding of a concept known as "self/ego". I felt the need to establish something. Something that helps me to read myself more clearly. I tried to write again, didn't come to me. Tried to read again, didn't feel the desire. Tried to watch something, fell asleep in between. Tried to think, words were not there to help. Now I'm facing a resentment that I can't figure out. It's been a while since I'm feeling it. I'm afraid of getting stuck in the same repetitive patterns because I haven't taken the time to understand myself. I want to let this new me transform through me. I want to feel it, know it and get along with it. How? By putting myself in words that I don't think with them.

 

English, all the sentences that come to my mind from now on has to pass from this filter. However, dear hypothetical readers, I don’t know what I am writing. I just know that most desire I have at the moment is to write, to elaborate myself, therefore, to read myself in the hope that may this suffering rest since that’s all I am feeling these days. I am feeling weak. I don’t have a firm foundation on which to base my live. I can’t find something that I am good at as someone asked me about it recently. I can’t find something that I can relate to or identify myself with and I am also losing the ability of being alone, by myself. The thing that I used to be a master at till two years ago.

 

two years ago, it was the first year of living abroad. So intense. Partly because when I left home, I knew where I was leaving but I had no idea where I am going to. I had given up all my life and friends back home just to rebuild myself. A decision that didn’t seem worthy after a while. I was surrounding myself with questions that why left? Was it really a good decision? Was it my decision or I left because I was seeing all my friends leaving? Was I also part of that wave? The harder the situation was getting the fancy of a place called home was getting stronger and tougher. Finally, after a year I could go back home. Never been that enthusiastic about something. Didn’t take me long to see that fantasy is collapsing. On my way back to bologna, the only promise that I made was that I don’t want to live the way I lived last year. “This is the place you’re living now, and you have to start making your own community” told myself.

 

Looking back through past months, ever since I came back to bologna from Iran (15th February 2022) all I was looking for was “connection”. Being in touch with as many people as possible to fulfill that thing that I was missing back home. As might be expected, this got to the point that I lost the ability of being alone and enjoying my own company. Needless to say, I am not having a healthy relationship with myself at the moment either. Thought and anxiety are the first things that come to me when I am on my own. The battle among logical “me”, toxic “me” and thousands of other “me” starts. The battle that is too difficult to survive from without any self-sabotage. The battle that makes me weaker and shakier every time. The battle that ends on embracing weep. me? I am exhausted. I am exhausted of this battel, therefore, isn’t it easier to avoid this process whenever I get the familiar feeling again? Honestly, I am afraid of reliving my past experience and getting hurt. Don’t I have the right to quit this battle?

 

Quitting, however, not only doesn’t seem like a permanent solution but also is becoming part of the cycle. I kind of new it from the beginning though. Simply thought I could imagine how difficult getting out of this situation would be, but I was wrong. It’s either I was not as strong as I thought I would be, or I was constantly exposed to insuppressible invisible stress that I had to escape from. One get tangled in things that cannot be found, right? That’s why I am writing. I want to write things so that I can find things in a glance, in a spark. I want to write things so that I can have everything in front of me. I want to write things so that I can touch my internalized conversation in order to break them.

 

I am going to write about my mom. About her friend who burned herself. About how she dealt with her disease. I am going to write about the village she grew up in, the one that I was born in. the village which is still present in my life. Yes, geographical determinism has swelled me, my mom and my sisters into a bigoted village. I am going to write about my father and his figure. I am going to write about my oldest sister. The one who basically raised me. I am going to write about my brother and last world cup. I am going to write about two other sisters of mine. I am going to write about me. My childhood, My university, when I decided to leave the country, when I moved abroad, here, bologna, Ventimiglia, people that I met, people I fell in love with, things that I felt, things that stopped me, things that empowered me, conversations that hurt me, my course, my classes, my oral exams, the sense of inferiority, the sense of not being white, the sense of being one of the people of color among white ones, being called pretty while I haven’t felt it, third position, being in relationships, being weak, getting rejected, trying, failing, escaping, partying, aperitivo, sex, stresses, dreams, mirrors, swimming, friendship, Sara, dancing, home, Iran, woman, life, freedom, blood, distance, blood, my people, blood, my sisters, me, blood, revolution, blood, news, blood, pain, pain, pain, pain, pain, blood, mind, blood, not being stable, stability.

  • اژدهای کومودو

End of leave

سه شنبه, ۱۱ مرداد ۱۴۰۱، ۰۱:۱۱ ب.ظ

What is so different between “me” in two years ago and current “me”? I turned 25 and I've never felt this much lost. I have no idea what I want to do with my life and how I want to do it. If I should enjoy my 20s or I should start taking things seriously for a better future? One of the things that I lost in between is "writing". I used to write. A lot. Putting myself in words and expressing myself in every possible way. Pendency among three languages made me lose the ability to declare myself even in my own mother lingua. I took it for granted that it might be a good thing to not write and think about every little single thing for a while and live my life. Dancing instead of writing! Who doesn't like that? I did. I enjoyed every little time that I was throwing away my old self for a new one. There were some moments though. Some sober moments that I felt I'm losing my identity, the continuous understanding of a concept known as "self/ego". I felt the need to establish something. Something that helps me to read myself more clearly. I tried to write again, didn't come to me. Tried to read again, didn't feel the desire. Tried to watch something, fell asleep in between. Tried to think, words were not there to help. Now I'm facing a resentment that I can't figure out. It's been a while since I'm feeling it. I'm afraid of getting stuck in the same repetitive patterns because I haven't taken the time to understand myself. I want to let this new me transform through me. I want to feel it, know it and get along with it. How? By putting myself in words that I don't think with them.

.

Brunate, Como, Italy

26 July

Sofi's parents' house

  • اژدهای کومودو

ارسال نامه ای قدیمی

چهارشنبه, ۸ دی ۱۴۰۰، ۰۶:۰۸ ق.ظ

سرماخوردگی و تب و لرز عزیز!

خداحافظ

در این دو روز و نیمی که مهمان ما بوده ای امیدوارم متوجه شده باشی که چه میزبان خوبی برایت بوده ام و پا به پا با خواسته های غیرمنطقیت جلو اومدم

بهرحال ما از طرفداران شما هستیم و درسته که بد موقع بودنتون خیلی توی ذوقمان زد و هنوز بخاطر از دست رفتن چهارشنبه های نوشتن با محسن پناهی آزرده خاطریم منتها این چیزی از ارزش های شما برای ما کم نمیکند

ما هنوز از لذتِ در خواب و بیداری بودن و آن توهم های گاه و بیگاه و سوالاتمان مبنی بر اینکه آیا این واقعیت است یا خیال و دست وپا زدنمان برای فهمیدن و بدن درد های شبانه و لرزش از سرمایی که نبود و عرق کردن در زیر پتو و پتانسیل خوابیدن در هر زمان که بخواهی حتی اگر پنج دقیقه ی پیش بعد از شیش ساعت خواب بیدار شده باشی در پوست خود نمیگنجیم

اما امیدوارم بار دیگر در یک دوشنبه ی زمستانی به مهمانی ما بیایی نه در تابستان!

در دنیایِ بیماری ها سلام ما را به خون دماغ عزیز برسان و از دلتنگیمان برایش بگو!

پونزده سالی هست که به سراغمان نیامده

بعد از ان فاجعه ی نامبارک و شیوه ی برخورد مادرم با آمدنش سخت از ما دلگیر است

به او بگویید آن روزها گذشته و ما به سنی پا گذاشته ایم که بدونِ اینکه مادرمان بفهمد میتوانیم میزبانش باشیم!

از او بخواهید در یک روز که مشغول نوشتن هستیم، چنان با شدت سراغمان بیاید که اطرافیانمان را متعجب و ما را شگفت زده کند.

علی ای حال

امیدوارم برای شما هم دو روز و نیمِ خوبی بوده باشد و با خشنودی به دنیای خود بازگشته باشید

با تشکر

مقبهبم

.

پ.ن: مقبهبم=مسئول قسمت بیماری های بدن مرضیه

.

پنج فاکینگ سال پیش اینو نوشتم به وقت مریضی. پنح سال پیش. پنج سال کم نیست. 

  • اژدهای کومودو

قاتل همیشه به صحنه ی جرم برمیگرده

چهارشنبه, ۸ دی ۱۴۰۰، ۰۵:۵۸ ق.ظ

فردا شب دارم برمیگردم جایی که توی تمام یک سال گذشته خونه خطابش کردم. خونه ای که علیرغم همه بالا پایین ها بهش تعلق داشتم وهر سرخوردگی اینجا من رو بیشتر بهش وصل میکرد. یک ساله اینجا چیزی ننوشتم. نه که نخواستم یا حتی سرم شلوغ بوده باشه. خدا میدونه چه روزایی رو به بطالت کامل گذروندم. همیشه یه جور بود که انگار دلم نمیخواست ردی از خودم بذارم اما همزمان میل به گفتن همه چیز هم داشتم. از تعلق بین دو زبان تا در ستایش سکوت. از شرق تا غرب. از خوزستان تا اصفهان. از تنهایی و شلوغی. از پشه ها و بی کولری. از نداشتن خلوت. از همه چی. اما نشد. انگار هنوز جاگیر نشده بودم.

 

دو روز دیگه، پنجشنبه ساعت ۶ و نیم، حرکت میکنم به سمت ایران. لحظه به لحظه ی چند روز گذشته رو خوشحال بودم اما الان که فقط دو روز به سفرم مونده استرسی فلجم کرده که بعد از سه ساعت از این دنده به اون دنده شدن توی تخت به نوشتن هجوم آوردم برای تخلیه اش. چرا آشوبم؟ مسافت؟ فاصله؟ برنامه ی فردا و پس فردا رو هزار بار با خودم مرور کردم. اما هنوز هم ذهنم به هزار در داره میزنه. اره خب. استرس خونه پیدا کردن هم دارم. استرس کار هایی که تو ایران باید حواسم بهشون باشه. خونه و قرارداد، درخواست برای وام، انتخاب واحد نهایی، برداشتن کورس سینما، امتحان، فکر به پایان نامه، کامل کردن سی وی، سرچ کردن برای کار، کلاس زبان ایتالیایی.

 

خدای من. خسته ام. این سفر قرار بود برای استراحت باشه. استرس های اینجا، اونجا هم قراره از پا درم بیارن.

 

دلم یه خونه میخواد. یه جا که توش راحت نفس بکشم و بگم مال خودمه. دلم میخواد احساس تعلق کنم. به چیزی. به کسی. اذیتم. امیدوارم هیچوقت هیچکس اینو نخونه. بدترین چیزی بود که میتونستم تو این دوران بنویسم.

 

قاتل همیشه به صحنه ی جرم برمیگرده. اینو شرلوک هلمز میگفت. من که برگشتم.

  • اژدهای کومودو

چه نوع از باهم بودن؟

شنبه, ۸ آذر ۱۳۹۹، ۰۱:۳۴ ق.ظ

خانواده عرصه ای عاطفی با روابط قدرت است که به دلیل تقدسی که به فرم این نهاد داده شده، فرد به راحتی نمیتواند این روابط قدرت را لمس و از آن ها انتقاد کند. خانواده های کوچک شده ی طبقه متوسط مشغول سرکوب فرزندان و به بار آوردن فرزندان مطیع با ارزش های جدید هستند. ارزش هایی که برای عرضه هستند و مقابل فردیت قرار میگیرند. این تحمیل ارزش ها مانند تحمیل توهم عاملیت در فرزندان است. عاملیتی که بولد ترین کارکردش معذب کردن وجدان فرزند است. فرزندی که باید ردِ عدم رضایت و شرایط اش را در خودش پیدا کند.

یادم به دوستی است که یکبار نوشت "خانواده باطل ترین دور زندگی است. رابطه ای پرتنش با اندکی احترام. آنچه ممکن نمی شود."

.

پ.ن: اگر کسی براش سوال شده: بعله مُرده بودم. خیر کرونا نبود. استرس و فشار بود. بله الان بهترم اما همچنان درگیرم. شرایطم بهتر شد به عقب برمیگردم. به جزئیات بر میگردم.

 

  • اژدهای کومودو

به گمونم این یک دلتنگی بود

پنجشنبه, ۱۰ مهر ۱۳۹۹، ۰۳:۵۸ ق.ظ

حول و حوش ساعت ده با خلق بد از خواب بیدار شدم. دل دردِ کمرنگی داشتم که می دانستم نهایت تا دو ساعت دیگر قرار است امانم را ببرد. حوله ام را برداشتم و به حمام رفتم. بعد از ریختن اولین قطره ی خون، به واسطه ی بزرگ شدن زیرِ دستِ زنی وسواس، حمام رفتن برایم سخت است. در حمام جای خالی بعضی از نفرات را زنده کردم و بعد از فکر کردن به زمین و زمان بلاخره آب را بستم. بیرون آمدم. به آشپزخانه رفتم و در یخچال را باز کردم. دلم میل چیزی نکرد. هر آدمِ بالغی می داند که این مقدمه ی کلید زدن به یک روزِ بی انگیزه است. قشنگ ترین لباسِ خانگی ام را پوشیدم و با کراهت نشستم پشت لب تاب بلکه تکلیفِ دانشگاهی ام را تمام کنم.هر چیزی به سراغم آمد جز تمرکز. بلند شدم. قصدِ خوردن کردم. تا می توانستم خوردم. بهرحل مدلِ ویکتوریا سیکرت نیستم که بابتِ گشنگی کشیدن پول گیرم بیاید. با لقمه ی آخر بود که بلاخره آمد. یک قطره ی خون. دردِ دلم، بعد از این قطره رفته رفته زیاد تر شد. ژلوفن خوردم بلکه ساکت شوم اما بدنم به مکعب های کوچکی تبدیل شده بود که درد از هر ناحیه اش شروع میشد و به اوج میرسید و مار وار در دل و کمرم برای خودش به طور تنظیم شده ای پیچ می خورد. چشمانم کم کم سنگین شد. خواب آرامی رفتم. در آرامشِ محض، بدون هیچ دردی، بدون هیچ خوابِ بد دیدنی، بدون هیچ احساسِ سرما و گرما کردنی، معجزه وار، برای سه ساعتِ تمام خوابم برد. ساعت پنج بود. بیدار شدم. خواب خوبی بود. توانم را جمع کرده بود. از تخت بلند شدم. به محض ایستادن متوجه شدم پاهایم توان ندارند. اتاق تاریک بود و جز من، عمه ام که تازه از مُهر رسیده بود در اتاق خوابیده بود. خواستم از اتاق بیرون روم. بعد از برداشتن قدمِ اول متوجه شدم حالم برعکس چیزی که در رویا خیال میکردم، خوب نیست. به تخت برگشتم. استرس کارهایم را داشتم. با موسیقی تلاش کردم انرژی جمع کنم و به درس خواندن برگردم. برادرم پیام داد. به چیزی مرتبط با آینده اشاره کرد. استرسم دو چندان شد. مشخص نبودنِ آینده ترسی به جانم انداخت که تنها خوابِ دوباره میتوانست آزادم کند. مهمان ها برای دیدن عمه ام آمدن و رفتن و من در اتاق برای خودم زیر پتو از این سمت به آن سمت وول می خوردم. عیلرضا جواب خبری که روز قبل بهش داده بودم را داد. چرا به خودم نگفتی؟ از آلمان برات سفارش میدادم راحت تر بود. لبخند زدم. بلند شدم. درس خواندم. دنبال قرص مسکن گشتم. نبود. نودالیت درست کردم. نودالیت خوردم، بدمزه بود. به فردا فکر کردم. به یک ماه دیگر فکر کردم. به دو ماه دیگر فکر کردم و تنها یک صدا در سرم بود. امروز را ول کن.

و ولش کردم.

  • اژدهای کومودو

در ردِ باورِ گذشته ها گذشته

سه شنبه, ۱۸ شهریور ۱۳۹۹، ۰۶:۱۰ ب.ظ

خانه ی جدید سوای از تمام ویژگی های مثبتش، شب ها، عملا قرارگاه مورچه هاست. قبل تر ها یکی از تفریحات وقت گیرم کشتن مورچه ها بود. آنها را می کشتم با این تفکر که با خاتمه دادن به زندگی جمعی شان دارم بهشان لطف می کنم در حالی که از آنها متنفر بودم. قضیه ریشه دار تر از این حرفا بود. آنها برای من حامل ترسی بودند که به خاطرش  یکی از عزیزترین چیزهایم را از دست دادم. بچه بودم. خفن ترین اسباب بازی ممکن را عمه ام از تهران برایم خریده و فرستاده بود. تمام بچه های کوچه آرزو ی داشتنش را داشتند. اسمش را گذاشته بودم کانگورو. یک میله ی زرد رنگِ تقریبا هم قد آن موقع هایم بود که در بالای خود دو دسته داشت و در پایین اش فنر و بالا فنر هم دو جای پا. دسته ها را می گرفتی، پاهایت را روی جا پا می گذاشتی و با فشار وارد کردن به فنر به این ور و آن ور می پریدی. می توانستی در یک نقطه پرشت را متمرکز کنی یا هم که پرشت را هدایت کنی و همزمان مسیری را هم طی کنی. اسباب بازی خفنی بود و هیچکس هم در همسایگی مثل اش را نداشت. ابتدایی بودم و مدرسه ام سر کوچه مان بود. برای همین مسیر را به جای سرویس، با کانگورو ام طی می کردم. آن دوره اوج زمانی بود که مادرم با وسواس درگیر بود. هر روز وقتی از مدرسه بر می گشتم باید خودم و کانگورو در حیاط شسته می شدیم و بعد وارد خانه می شدیم. اما شسته شدن در حیاط آداب خودش را داشت. وقتی وارد می شدم فرم مدرسه ام را بیرون می آوردم، شلوارم را تا بالای زانو ام تا میزدم و کانگورو را در قسمت مخصوصی از حیاط می گذاشتم. مادرم اول تمام حیاط را می شست و در همین حین من را در کنجی بدون هیچ گونه حرکتی منتظر نگه می داشت که با حضورم در مابقی فضا برایش خیالی جدید درست نکنم. اول حیاط بعد کانگورو و نهایتا من.  وقتی تنها گوشه ی خشک حیاط برای مدت ها منتظر میماندم که نوبت به من برسد، تمام مورچه ها به پاهایم حمله می کردند. تعدادشان واقعا زیاد بود. من نه می توانستم قدمی بردارم نه می توانستم بهشان دست بزنم. برایم وحشت خالی بودن. گریه می کردم. نه. از ته دل زار می زدم با اینکه میدانستم افاقه نمی کند. صداهایی که در سر مادرم بود از صدای من قوی تر بود. تنها امید داشتم مورچه ها بیشتر از این پیش روی نکنند و بالاتر نیایند. میدانستم باید فضا را تا جایی که لازم بود ساکت و آرام نگه میداشتم تا مادرم بتوانند شمارشش را تکمیل کند. یک بار اینجا آب ریختم. دو بار اینجا آّب ریختم. سه بار اینجا آب ریختم ... ده بار اینجا آب ریختم. این ها جملاتی بود که دائم با خودش بلند بلند تکرار می کرد و اگر وسطش حواسش پرت می شد از اول شروع می کرد و این به این معنی بود که من تایم بیشتری را باید منتظر میماندم. بعد از کانگورو، وقتی نوبت من می شد، لخت شده وسط حیاط می ایستادم و در حالی که آب را با فشار روی ام نگه می داشت می گفت: بچرخ، بچرخ، بچرخ، بچرخ .... و من می چرخیدم که آب به همه جایم برسد. بعد از تمام شدن این فرایند من اجازه ی وارد شدن به خانه را پیدا می کردم اما کانگورو باید تا یک ساعت زیر آفتاب می ماند تا خشک خشک شود. بعد از مدتی متوجه شدم کانگورو ام دارد زنگ می زند و رنگ زردش به رنگ زشتی تغییر می کند. از طرفی حضورش به معنای درگیری بیشتر من با مورچه ها بود. تصمیم گرفتم فکر راه حلی باشم. نه میخواستم بدون او به مدرسه بروم نه میتوانستم با وحشت از محاصره شدن توسط مورچه ها کنار بیایم. خانه آن موقعمان دو در بود. یک در پشتی داشت که به زیر زمین باز می شد و یک در اصلی که به حیاط باز می شد. آن در پشتی را می شد از طریق پشت بام خانه ی همسایمان از داخل باز کرد. کافی بود در پشت بام را باز بگذارم و بعد از پشت بام آنها وارد پشت بام خودمان شوم و از دری که خودم آن را باز گذاشتم وارد راه پله شوم و در پشتی را باز کنم. تصمیم گرفتم از این طریق با هماهنگی همسایه کانگورو را زودتر از در پشتی به زیرزمین ببرم و بعد خودم از در اصلی به خانه برگردم. نقشه ام هم گرفت. تا مدت ها از این طریق از زیر بار شسسته شدن کانگوروم به اصطلاح در رفتم. تا اینکه یک روز باید یک ساعت زودتر به مدرسه میرفتم. قرار بود سر صف سرود تمرین کنیم و بعد از سرود خواندنمان فیلم برداری شود. برای از دست نرفتن زنگ های کلاسی گفته بودند یک ساعت زودتر به مدرسه برویم. صبح آن روز خواب ماندم و با استرس هایی که مدیر مدرسه بهمان داده بود، وقت بردن کانگورو را نداشتم و باید سریع آماده می شدم و تا مدرسه را می دویدم. آن روز تا بعد از ظهر در مدرسه برای تمرین سرود سراپا نگهمان داشتند. خسته و کوفته به خانه برگشتم و اولین کاری که کردم سر زدن به کانگورو بود. نبود. هر چه گشتم نبود. تمام خانه را گشتم و نبود. از هرکسی میپرسیدم نمی دانست. از مادرم پرسیدم. مادرم رازم را فهمیده بود. مادرم کانگوروم را به نمکی که به کوچه می آمد برای گرفتن زباله های خشک داده بود و در ازای آن نمک گرفته بود. شکستم. از همه متنفر بودم. از مدیر مدرسه متنفر بودم. از فیلم برداری سرود متنفر بودم. از زیرزمینی که قفل نداشت متنفر بودم. از خودم که کانگوروم را ول کرده بودم متنفر بودم. از نمکی که آن را تحویل گرفته بود متنفر بودم و بیشتر از همه از مورچه هایی که مرا ترسانده بودند متنفر بودم. این اولین بار در زندگی ام بود که فعل از دست دادن را تجربه می کردم.

 

در آستانه ی سالگرد فهمیدن یکی از بدترین خبر های زندگیم و یک از دست دادنی که ابتدا خیال میکردم فجیع ترین شکل از دست دادن است، ذهنم شروع کرد به گشت زدن میان خاطرات بدش برای مقایسه و دسته بندی. تمایل شدیدی داشت به اینکه کشف کند صفت بدترین را باید به کدام یکی از خاطراتش اختصاص بدهد. آن از دست دادن دیگر برایم فجیع نیست. چرا که در زندگی زهر های کم جانی وجود دارند که برای شناخت خواصشان باید از آنها بیمار شد. ناخوشی های غریبی که اگر کسی می خواهد سرشت آنها را درک کند باید به آن مبتلا شود.  ما جام زهر را نوشیدیم و در تب سوختیم تا پرده ها برداشته شوند و تنها ما می دانیم که ارزشش را داشته است. گرچه هنوز با فکر کردن به شکل این از دست رفتن، از بشریت ناامید می شوم و قلبم از ناتوانی برای پاسخ پیدا کردن برای چراها درد می گیرد.

 

همین.

 

  • اژدهای کومودو

perfect blue

چهارشنبه, ۲۲ مرداد ۱۳۹۹، ۰۲:۲۰ ق.ظ

اجازه بدهید این مطلب مجموعه ای از مقدمه ها باشد

مقدمه اول

دیدنِ انیمه های ژاپنی مثل خواندن یک رمانِ فانتزیِ جذاب می ماند. در کلیشه ای ترین حالتِ توصیف می شود گفت در دنیایی پر از جزییاتِ جذاب غرق می شوی. هیچوقت فراموش نخواهم کرد اولین باری که قلعه ی متحرک هاوول از میازاکی را دیدم چقدر از آن صحنه ی اول که هاوول دستِ سوفی را می گیرد و از کوچه فرار می کنند بغض کردم یا وقتی متوجه شدم هاوول قلب ندارد چون یک ستاره ی طلسم شده را خورده. پسری که ستاره را قبول کرد. یا موسیقیِ بی نظیرِ قلعه ای در آسمان و بیشتر از همه انیمه ی سریالِ وایولت آوارگاردن. دختر بچه ای که به سرباز ها فروخته شده بود تا از او به عنوان سلاح استفاده کنند و در جنگ دو دستش را از دست می دهد. انیمه از جایی شروع می شود که جنگ تمام شده و وایولت نمی داند زتدگیِ بدون جنگ چگونه است. او همیشه در ارتباط با افرادی بوده که حرف هایشان را به مستقیم ترین شکل ممکن و بدون هیچ کژتابی بیان می کردند تا مبادا اتفاقِ غیر مترقبه ای رخ دهد، اما الان دور وایولت پر شده از آدماهایی که انگار از فضای متفاوتی هستند. ادم هایی که صراحت ندارند. ادم هایی که خودشان را نقض می کنند یا دروغ می گویند چون نمیتوانند احساس های واقعی خودشان را فهم و ابراز کنند و وایولت برای فهم این پیچیدگی ها تصمیم گرفته نامه نویس شود. علی ای حال، با تمام علاقه و احترامم به این کارگردان ها و انیمه های محشرشان باید بگویم کارگردان مورد علاقه ام اما ساتوشی کن هست. دیدن انیمه های ساتوشی کن مثل گوش دادن به صدای یک پروفسورِ جذاب می ماند. جذابیتِ تصاویر و نقاشی هایش تمام حواست را جمع می کند تا در نامحسوس ترین حالتِ ممکن ژاپن را به بهترین نحو برایت به نمایش بگذارد. اولین انیمه ای که از او دیدم پرفکت بلو بود. بعد از دیدنش متوجه شباهتِ زیادش با فیلمِ بلک سوآن شدم و با یک سرچ ساده و چک کردن تاریخِ ساخت متوجه شدم که بلک سوآن از روی این انیمه ساخته شده. ناراحتِ غریبی اش شدم. تعداد زیادی این فیلم را دیدند اما کمتر کسی اسمی از ساتوشی کن برده است. نه فقط بلک سوآن که اینسپشن هم از روی یکی دیگر از انیمه های ساتوشی کن به اسم پابریکا ساخته شده. بهرحال، خواستارِ دوباره تجربه کردن لذتی شدم که از دیدن پرفکت بلو برده بودم، برای همین مابقی انیمه هایی را هم که کارگردانی کرده بود دانلود کردم و دیدم. این مطلب اما قرار است خاصه راجع به پرفکت بلو باشد و قطعا راجب مابقی انیمه هایش هم خواهم نوشت.

مقدمه دوم

دنیایی که پرفکت بلو به ما معرفی می کند برعکس مابقی انیمه ها چندان از جایی که در آن زندگی می کنیم متفاوت نیست. در مرکز این دنیا شخصیت میما کاراگویی هست. یک آیدول جوان. کسی که در صحنه ی اول می گوید که قرار است شغلش را به عنوان یک خواننده ی پاپ پشت سر بگذارد و بازیگر شود. تصمیمی که به مزاج طرفدارانش خوش نیامد. ترکیبِ این فاکتور با عدمِ تمایلِ خودش به این تغییر باعث می شود وارد مجادله ای ذهنی با خودش شود. این مجادله کم کم فرم فیزیکی پیدا می کند و خیال در غالب میمایی که لباسِ قدیمیِ پاپ ایدولی اش رو پوشیده هر روز در زندگی روزمره ی میما ظاهر می شود. تصویری که اولین بار در انعکاس شیشه ی مترو اتفاق می افتد.

رنگ ها در این انیمه اهمیت زیادی دارند. همین طور که فیلم پیش می رود و توهم شدت می گیرد رنگ ها پررنگ تر و پررنگ تر می شوند تا جایی که واقعا چشم را اذیت می کنند.  اما این روند اینقد سریع اتفاق نمی افتد. ساتوشی کن تمام توان اش را گذاشته که ما هم قدم به قدم با میما جلو بریم و اطلاعات به اجبار بهمان تحمیل نشود. چهار دقیقه ی بدون مکثی که ما میما را تنها در آپارتمانش نگاه می کنیم، جزییاتِ اتاق میما، ظرفِ ماهی اش، پوسترها، پلی استیشن زیر تلویزیون، کامپیوتر و مابقی جزییات به ما کمک می کند که ارتباطِ واقعی تری با میما برقرار کنیم تا جایی که میما مجبور می شود به بازی کردن در نقش رقاصی که در کلوپ به او تجاوز می شود. صحنه های اروتیک، جیغ های مداوم، رنگ ها و موسیقی باعث می شود تنشی که میما متحمل می شود را ما هم تجربه کنیم. تمام زمان هایی که میما به عنوان یه ابژه ی جنسی به نمایش گذاشته می شود، ما میما را از دوربینِ فیلم برداری، دوربینِ عکاسی و چشم های دیگری می بینیم. از چشم هایی که میما را در راهی ادراک می کنند که خودش نخواسته است و آن ادراک تبدیل می شود به واقعیت میما و این یکی از ترس هایی است که پرفکت بلو با آن سر و کله میزند.

همینطور که داستان جلوتر می رود زندگی میما از کنترل خارج می شود. صحنه ها و موقعیت ها در هم ادغام می شوند و این کات ها اینقدر افزایش پیدا می کنند که نه میما و نه مخاطب دیگر تشخیص نمی دهد کدام ورژنِ واقعیت را دارد زندگی می کند. تشخیص اینکه چه چیز واقعی است و چه چیز نیست، غیر قابل تماییز می شود. همینطور که صحنه ها در هم ادغام می شوند، میما شروع می کند به گم کردن فهم اینکه واقعا کیست و زندگی اش راجع به چیست تا جایی که برای تشخیص واقعیت به خود آسیب می رساند و از طریق رسانه هایی که روزانه راجع به او می نویسند احوال خودش رو دنبال می کند. گرچه شخصیت های دیگری  هم مثل استاکر میما  و قتل هاییکه اتفاق می افتاد هم هستند که حضورشان این توهم ها را دو چندان می کند.

مطمئنم خیلی ها حینِ دیدن برایشان سوال می شود که چه اتفاقی دارد می افتد اما من فکر می کنم تلاش برای فهمِ اینکه چه اتفاقی در حالِ افتادن است در واقع نکته ی حائز اهمیت نیست. پرفکت بلو یک پازل نیست که حل شود، یک داستان است که باید تجربه شود.

مقدمه سوم

من یک تمایلِ مخفی به دنبال کردن اخبارِ جنایی دارم. در حینِ دنبال کردنِ این اخبار خبری خواندم مربوط به خودکشی یک آیدول ژاپنی. داستان از این قرار بوده که این آیدل مخفیانه دوست پسری داشته و با او وارد رابطه جنسی می شود. خبر پخش می شود. این خواننده از گروه اخراج و از صنعت سرگرمیِ ژاپن طرد می شود. ضد طرفدارهای بسیاری پیدا می کند و به واسطه ی فشار های بسیار، نهایتا خودکشی می کند. این اتفاق، اتفاق یکباره ای در ژاپن نیست و دقیقا چیزی که این میان پرفکت بلو و تجربه ی نوسانات میما را از مابقی فیلم هایی که در همین رابطه ساخته شده متمایز می کند، در مرحله ی اول، خود ژاپن است. چنین مسئله ای برایشان به شدت سنگین است چرا که آیدول ها برایشان به شدت گره خورده با پاک دامنی و معصومیت هستند.  در صحنه های اولی فیلم، وقتی میما روی صحنه دارد می خواند و میرقصد، تمام تصویری که از او ساخته شده را در دستان استاکر می بینیم. صحنه ی به جا و دقیقی که چندین لحظه را در خودش رقم زده است.

(وبلاگ اجازه ی درج عکس را نداد یا حداقل من بلد نیستم عکس آپلود کنم.)

در این صحنه، ما متوجه می شویم استاکر عاشقِ تصویرِ بازنمایی شده از میما شده است. فانتزی حولِ این تصویر مفصل بندی می شود و شکافِ بینِ این تصویر و ساحتِ واقعی را نمی بیند. ( منظور از ساحتِ واقعی البته واقعیتِ راستین و پیوسته ای نیست بلکه منظور وجودِ چیزی خارج از فانتزی است). وقتی که این کانسپت از میما با تغییرِ شغلش از آیدولی به بازیگری که قرار است صحنه ی تجاوز را بازی کند، گرفته می شود این دو ساحتِ فانتزی و واقعی با هم برخورد می کنند. کلش صورت می گیرد و خلا به چشم استاکر می آید. او دور این خلا می چرخد چون نمی خواهد با آن ساحت واقعی رو به رو شود چرا که این مواجه میل را می کشد در حالی که بنای میل ارضا نشدن است. میل باید بچرخد.

بعد از چاپ شدن عکس های اروتیک میما روی مجلات، میلِ استاکر با شدتِ بیشتری با این ساحتِ واقعی رو به رو می شود. جنون، که شکلی از مواجهه با امر واقعی است، شکل می گیرد. او شروع می کند به کشتنِ کسانی که به خیالِ استعلایی او از میما خدشه وارد کردند. منطقِ این میل اما وسواس است و منطقِ وسواس، بازتولید. دایره ی تکراری که خروج ندارد. خشونتِ محض می طلبد. یا تکه تکه می شوی و به اندازه ی خیالِ من در می آیی یا تو را می کشم. استاکر تا این مرحله پیش می رود و میما را تحتِ هر گونه فشارِ مستقیم و غیرمستقیمی می گذارد و به او القا می کند، او دیگر کسی که باید نیست. (حینِ نوشتن این پاراگراف، این ایده در ذهنم دائم تکرار می شد که به واسطه ی این کلش بین ساحتِ فانتزی و واقعی، در سطحی متفاوت، چقدر روابطِ عاطفی قابل درک تر می شوند و چقدر همه چیز می تواند در همین خلاصه شود).

مقدمه ی چهارم

تقدس و معصومیت در ژاپن البته خیالِ منسوب داده شده به طرفداران تنها نیست. این میان، میما خود هم در حال فروپاشی است چرا که تقدس بدن در ژاپن ریشه دار تر از این حرفاست و فروپاشیِ بدن به منزله ی فروپاشیِ ذهن است.

بگذارید از اینجا شروع کنم برای شکل بندی این ذهنیت. چند وقتِ پیش به خواستِ امیرحسینِ پاکروان فیلم پرتره ی زنی در آتش را دیدم. چیزی که از فیلم خیلی خوب در ذهن نگه داشتم، حکایتِ ارپنوس و انوردیکه، برگرفته از دهمین دفتر منظومه دگرگونی ها از شاعر رومی اوید، بود. حکایت از این قرار است که ارپنوس می میرد و به جهان زیر زمین منتقل می شود. انوردیکه برای آوردنِ معشوقش به جهانِ زیرین می رود و آنجا شرطِ بازگرداندنِ ارپنوس این است که انوردیکه صبوری پیشه گیرد و تا رسیدن بر روی زمین به ارپنوس که در پی او می آید نگاه نکند. انوردیکه طاقت از کف می دهد و به پشتِ سرش نگاه می کند و ارپنوس برای همیشه به جهانِ مردگان برمی گردد. بعد ها متوجه شباهت بیش از حد این حکایت با دو شخصیتِ ایزانامی و ایزاناکی در ژاپن شدم اما با یک تفاوتِ بنیادین. در مذهب شینتو که ریشه در خاک ژاپن دارد شش نسلِ اولِ خدایان همه مظاهری از طبیعت بودند و زمین به وجود نیامده بود. در نسل هفتم، ایزانامی و ایزاناکی، خدایان زن و مرد، به وجود می آیند. آن ها با نیزه ای از جانب خدایان بر فراز پل معلق بهشتی می ایستند و آب اقیانوس ازلی را هم می زنند. وقتی نیزه را بیرون می کشند چند قطره از آن آب به پایین می چکد و خشکی اینگونه ساخته می شود. به این ترتیب آنها مهمترین شمایلِ پیدایشِ زمین و انسان در اساطیر شینتو محسوب می شوند. بعد ها وقتی ایزانامی می میرد و راهی جهانِ زیرین می شود. ایزاناکی که مشتاق بازگرداندنِ اوست در پی اش به جهان مردگان می رود. در این حکایت هم شرط بازگشتنِ ایزانامی صبر ایزاناکی است. از او درخواست می شود که تا زمانی که روحِ جهانِ زیرین اجازه ی بازگشت به ایزانامی نداده است، ایزاناکی به او نگاه نکند. ایزاناکی قول خود را می شکند و پنهانی ایزانامی را نگاه می کند و در میابد که تمام بدنش پوسیده است و کرم ها در آن می لولند. همین تصویر باعث ترسش می شود و به سمتِ زمین فرار می کند. تفاوتِ بنیادینِ این دو حکایت مرکزیت بدن در حکایت ژاپنی است. بدن در ژاپن، قداست دارد. رد این تقدس را میتوان در اساطیر و مذهب، آداب و فرهنگ و حتی دایره ی لغاتشان جستجو کرد.

در دایره ی لغات ژاپنی برای مدلولِ بدن شش دال وجود دارد که تا امروز هم حتی کاربرد دارند. نیکوتای (بدنی که میلِ جنسی را درک می کند و خواست های تنانی را تجسم می بخشد)، سی کاگو و سی شین (بدنی بدون امیالِ طبیعی و افسارِ گسیخته ی انسانی. بدنی که میلِ جنسی را یا نمی شناسد یا  این میل برایش شاعرانه است. بدنی رمز آلود و مقدس)، کوکوتای ( بدنی سیاسی شده و ملی. بدنی که در انیمه ی بازیگر هزاره ی ساتوشی کن به نمایش گذاشته می شود. بدنی که در مطلبی که در رابطه با آن انیمه خواهم نوشت بهش ارجاع خواهم داد). نیکوتای به علت تقبیح بدن جنسی و عدم تمایل ژاپنی ها برای بازیابی/ بازنمای/ تجسم هویت خود در این بدن، کاربردی نداشته و سی کاکو و سی شین در نظام معنایی ژاپن تثبیت یافته بودند و حین جنگ جهانی دوم به دلیلِ غالب شدنِ گفتمانِ میهن پرستی کوکوتای هم پر کاربرد می شود.

ردِ این قداست را اگر بخواهیم در آداب و فرهنگ شان هم جسنجو کنیم، به نمایش ها کابوکی، مراسم چایی خوری، سامورایی ها و نحوه ی لباس پوشیدن و جذاب تر از همه گیشاها برمی خوریم. نوشتن راجع به تک تک این ها در حوصله ی این متن نمی گنجد پس صرفا برای ملموس تر کردن فضایِ فکری ژاپن با ردگیری این قداست در گیشاها به پایان می رسانم. قطعا گیشا یکی از بزرگترین مولفه هایی است که بعد از شنیدن اسم ژاپن در ذهنمان متصور می شویم. روسپی هایی مختص به ژاپن با لباس هایی با لایه های متعدد که بدن را در هر لایه بیشتر و بیشتر در خود پنهان می کنند. به این لباس ها کیمونو می گویند. در کیمونوها موضوعِ اندازه بودن مطرح نیست. آنها سایز ندارند. این لباس برای نیکوتایی طراحی نشده، برای بدنی فیزیکی که ابعادش در هر فرد فرق می کند. هدف این است که تمامی بدن ها در این لباس به شکلی یکسان درآیند و بدن را به انقیاد خودش درآورد چرا که به انقیاد در آورد بدن برایشان نشانه بر به اختیار در آمدن ذهن است. نابودی، تحقیر و فروپاشی این بدنِ مقدس در این سرزمین، ویرانیِ ذهن بود.  بدنِ گیشا برای حفظ خود زیر این لایه ها پنهان می شود تا تبدیل به بدنی رمز آلود شود. هیچ بخشی از فیزیک زنانه حتی رنگ پوست شان عیان نیست. آنها تمام صورت خود و گردن خود را رنگ می کنند و آرایش نقاشی مانندی بر روی صورتشان است که آنها را شبیه به یک قطعه ی هنری یا یک تابلوی نقاشی می کند. گیشا هم نمایشِ زیباییِ زنانه یِ ساخته شده است و هم در لباس و آرایش از بدنِ جنسی دور می شود. پدیده ای است برای لذت بخشیدن به مردان اما منحصر به حظ بردن از زیبایی نه وارد شدن به مرز های جنسی. در فیلم خاطراتِ یک گیشا تمامی این ها به وضوح به نمایش در آمده است.

اگرچه بعد از جنگ و شکست ژاپن، قداستِ این بدن تا حدودی فروریخته می شود و نیکوتای روی کار می آید تا جایی که ادبیاتی تحت عنوانِ ادبیاتِ جسم روی کار می آید و مدتی بعد دوباره بسته می شود. هر چند روی کار آمدن نیکوتای و ادبیاتِ جسم خود در راستایِ احیایِ غرورِ مردانگی از کف رفته بود نه تلاش برای آزاد کردنِ بدن زنانه. همانطور که لورا مالوی در مقاله ی خود تحت عنوان لذتِ بصری و سینمایِ روایی به طور مفصل و دقیق این مسئله را در سینما دنبال می کند که اگر چه سینمای آلترناتیو می خواهد از آزادیِ بدن ها حرف بزند اما هنوز در خدمتِ جامعه ی مرد سالار است و به مرد حسِ ارضا شدن از قدرت می دهد. از طریق آن مقاله خیلی خوب می شود دلیل روی کار آمدن نیکوتای در ژاپن را تبیین کرد.

به پرفکت بلو برگردم.

با پیش زمینه ای تلاش به ایجادش کردم، درکِ نوسانات و توهم های میما باید ممکن تر و عمیق تر شده باشد. این مسئله، به واسطه ی کانتکس اش، دیگر یک تعارضِ طبیعی نیست که به واسطه ی تاک تیک های سینمایی با شدت و حدت خاصی به نمایش گذاشته شده باشد که فاجعه را جذاب کنند و به مصرفِ مخاطب برساند. اگر از اصلاحاتِ روانکاوی بخواهم استفاده کنم، ایگو یی که در این کانتکس غرق شده و همیشه لیبیدو هایی که از این اید می جوشیدند را کنترل و سرکوب می کرده، حالا نمیتواند این فرایند را تکرار کند. مسلما وقتی ایگو نمی تواند اید را کنترل کند و ضرورت ساختاری اش با این سرعت عوض می شود، دستگاه روان به هم می ریزد و این نوسان به شکل هولناک تری خودش را ابراز می کند.

مقدمه ی پنجم

تکنولوژی در این انیمه یکی دیگر از این فاکتورهاست. سالی که این انیمه ساخته شده اینترنت و تکنولوژی به تازگی موضوعیت پیدا کرده و در حال گسترش بود. در یکی از صحنه هایِ اولیِ فیلم، وقتی میما از میانِ طرفدارانش به سمت ماشین حرکت می کند، شخصی فریاد میزند (من هر شب اتاق میما را چک می کنم). این تحتِ نظر بودن میما را نگران می کند. با مدیر برنامه ی خود که در میان می گذارد متوجه می شود منظور وبسایتی با نام او بوده. برای رفعِ کنجکاوی کامپیوتری می خرد و با کمکِ این و آن کم کم یاد می گیرد که چطور از آن استفاده کند و سایت های مربوط به خودش را چک می کند.

مهم ترین خصیصه ی تکنولوژی کنترل پذیر کردن است. شما با یک کلیک به حجم زیادی از اطلاعات دسترسی پیدا می کنید. به واسطه ی این، وهم ایگو که محورِ جهان است گسترش پیدا می کند اما همزمان، گستره یِ نفوذِ آن چیزی که ایگو نمی تواند کنترل کند هم بالا می رود. و چیزی که ایگو قادر به کنترلش نباشد تبدیل به دیگری، همسایه، دشمن می شود.

حالا میما اولین مواجه اش با اینترنت را تجربه می کند و با سر زدن های اولیه اش به وبسایت هایی که راجع به او می نوشتند، هیجان زده و خوشحال می شود. اما کم کم با حجمِ اطلاعاتی راجع به خودش رو به رو می شود که نمی تواند کنترلشان کند. اطلاعات و خیال هایی که نه تنها تمایلی به اشتراک گذاشتن شان نداشته، بلکه انتشار آن ها را غیرممکن می دانسته تا جایی که میما فریاد می زند، تو کی هستی؟ چطور اینقدر می دانی؟ در ادامه ی فیلم، با گم شدن فضا و زمان، میما برای کشف خودش، به این رسانه ها تکیه می کند.

مقدمه ی ششم

برای نوشتن این مطلب از کتاب "جنگ ها و بدن ها" از نغمه ثمینی و "خود و نهاد" از زیگموند فروید استفاده کردم و "لذت بصری و سینمای روایی" از لورا مالوی در فهم بهتر مطالب تا حدودی کمکم کرد. خواب هایی که میما می دید هم از طریق مقاله ی "خود و نهاد" قابل درک تر می شود که این در مطلب دیگر بدان اشاره ای نکردم.

 

  • اژدهای کومودو

معشوقی که از آسمان افتاد

دوشنبه, ۳۰ تیر ۱۳۹۹، ۱۲:۳۹ ق.ظ

پنج سال پیش بعد از پونزده سال از خونه قدیمیون جا به جا شدیم و اومدیم توی بلوار بهشت ساکن شدیم. تا جایی که یادمه این خونه برامون بد بیاری داشت. اون اولا که اومدیم اینجا باغمون خشک شد، مامانم برای مدت طولانی تری نسبت به گذشته راهی بیمارستان شد. پای من رفت رو صابون با مغز خوردم زمین و دستم شکست مغزم هم میشه گفت تاب برداشت. بابام سکته ی قلبی کرد. مامانم دوباره راهی بیمارستان شد. بی بی ام فوت شد و شرکت بابام تا مرز و شکستگی پیش رفت. تو همین دوره بابام خونه قبلی رو که توش ساکن بودیم به قیمت خیلی پایینی فروخت تا  بتونه سرازیری که توش افتادیم رو جبران کنه اما همه چیز یه طوری بود که انگار خونه قبلیمون بابت اینکه ترکش کردیم نفرینمون کرده چون بعد از فروشش، نه تنها وضعیت بهتر نشد بلکه بدتر هم شد. تمامی اتفاقات به صورت خنده دار و گسترده تر رو سرمون آوار شدن.

بعد از پنج سال زندگی کردن تو این خونه و تحمل تمام بدبیاری هاش، امسال، تصمیم گرفتیم محل دیگه ای رو برای زندگی پیدا کنیم و از اینجا جا به جا شیم. بعد از اینکه متوجه جدی بودن این تصمیم شدم، تصمیم گرفتم از تمامی امکانات دور و بر خونمون استفاده کنم که دو روز دیگه جا به جا شدیم نگم اخی چرا از فلان چیز استفاده نکردم.

به واسطه همین تصمیم، هر روز ساعت شیش دارم میرم جاده سلامت برای پیاده روی عصرانه و آهنگ گوش دادن.

دیروز بود. موقع پیاده روی و آهنگ گوش دادن داشتم به پسری که خیلی وقت پیش ها به مدت یه ماه باهاش قرار گذاشتم فکر میکردم. یادمه بهش علاقه داشتم سر اینکه به شدت از نظر رفتاری مشکوک بود. قیافه ی عجیبی داشت. شلخته بود و همیشه یه دستمال پارچه ای قرمز تو جیب عقبش داشت که انگار به زور چپونده توش. هر وقت میگفتم عه باز دستمال قرمز انگار که برق وصلش کرده باشن موهاش سیخ میشد و با یه استرسی سریع سعی می‌کرد اینقد فشارش بده که ته ترین نقطه ی جیبش بره و معلوم نباشه. برام عجیب بود چرا وقتی دلش نمیخواد اون دستمال رو ببینم، نمیندازتش دور یا نمیذارتش تو خونه شون بعد بیاد سر قرار. یه کیف همیشه همراش بود که توش مث بازار پروانه ی تهران بود. همه چی پیدا می‌شد و شلوغ بود. اصلا دوست نداشت به کیفش دست بزنم. یادمه یه بار حتی بهش گفتم به جای اینکه اون پارچه ی قرمز اینقد تو جیبت فشار بدی بذارش توی کیفت. صورتش سرخ شد با یه حالت غیرمعقولی بهم نگاه کرد و با صدای تندی بهم گفت

"سرت توی کار خودت باشه"

به طرز عجیبی همه این خصوصیت های کج و ماوجش برام جذاب بود. حس میکردم کارگاهی هستم که غیرمستقیم استخدام شده در قالب یه معشوقه عجییب ترین شخص قرن رو کشف کنه.

یادمه حتی تو یکی از قرارمون وسط شام خوردن یهو بهم نگاه کرد گفت اسمت چی بود؟ شاخم در اومد. شرط میبندم اگه توی دنیای انیمه این اتفاق افتاده بود از گوشام دود قرمز میزد بیرون اما چیزی که این وسط عجیب تر بود این بود که اصلا خیال نمی‌کرد بعد از یه هفته قرار گذشتن عجیبه که اسم منو نمیدونه. بعد از اینکه سعی کردم تمام شگفتیم از سوالش رو مخفی کنم، فرصت رو غنیمت شمردم که از حضورش برای ارضای خیال های دیرینه ام سواستفاده کنم.

- لایلا. اسمم لایلاست

همینطور که سرش رو تکون میداد گفت چه اسم عحیبی. از حالت چهره اش نمیتونستم تشخیص بدم که فهمیده دروغ گفتم یا نه. تماما زل زده بودم به صورتش دنبال یه نشونه. دلم میخواست همینجور فقط نگاهش کنم و بوش کنم بلکه بتونم اطلاعات بیشتری ازش کسب کنم برای کامل کردن پرونده ی ذهنیم.

چرا اینجوری زل زدی بهم؟

راستش اسمم لایلا نیست. اسمم مرضیه است. اما دوست داشتم اسمم لایلا باشه.

چرا لایلا؟

چون به آ خنم میشه و موقع صدا زدنم ریتم قشنگتری رو ایجاد میکنه. در نتیجه تو تو ذهن میمونه و احتمال اینکه وقتی با یکی میرم سرقرار بعد از یه هفته اسمم رو فراموش کنه کمتره.

پس من لایلا صدات میکنم.

خنده ام گرفت. عملا تیکه ای مستقیم تر از این نمیتونستم بهش بندازم اما با خونسردی تمام باهام موافقت کرده بود.

نصف بیشتر قرار ها رو ساکت بودیم. همینجور یا مشغول خوردن بودیم یا پیاده دست توی دست راه میرفتیم. دست هاش همیشه پر از تاول سوختگی بود. انقدر همیشه ساکت بود که فرصت کافی داشته باشم که زل بزنم به دستاش و  سعی کنم جای سوختگی هاش رو حفظ کنم اما هر بار یه جای زخم جدید به مجموعه زخم قبلی اضافه میشد که وقتی اون قسمت رو فشار میدادم ابرو هاش میرفت تو هم اما چیزی نمیگفت. انگار که ترجیح بده همینجور تو سکوت با هم راه بریم جای اینکه خیالش رو برای حتی دقه ای منحرف کنم. تمام حواسش برای دریافت محیط جمع بود. متوجه کوچک ترین جزئیات محیط بود تا چیزای بزرگ. هر چیزی جز من. پیش خودم فکر میکردم حاضرم حتی یه سال همینجوری کنارش ساکت وقتی که فقط دستام رو گرفته راه برم اما بعد از یه سال زبون باز کنه. قوه ی تخیلم اصرار داشت وقتی دهن باز کنه دلم متوجه میشه که این صبر ارزشش رو داره . هفته ی چهارم رابطه، تمام اطلاعاتی که لازم بود از دیدنش بدست بیارم رو بدست آورده بودم. حقیقتا خسته ام شده بود. نیاز داشتم باهام حرف بزنه و ذره ای تلاش کنه برای ارتباط برقرار کردن اما میترسیدم اگه از چهارچوبی که توش بودیم خارج شم همه چی رو تموم کنه. اما بلاخره دل رو زدم دریا.

تو کی هستی؟ چهار هفته است جز اسم ات هیچ اطلاعات دیگه ای از خودت بهم نمیدی؟ اون پارچه ی قرمز رو برای چی توی جیبت نگه می داری؟ میخوایی دسترسی بهش برات زودتر از گشتن تو اون بازار شامت باشه؟ چرا اینقد خرت و پرت توکیفت نگه میداری؟ چیزای کوچیک رو جمع میکنی برای کلکسیون احتمالیت؟دستت چرا همیشه سوخته است؟ چرا ناخونات یه جوریه امگار صد نفر افتادن روش جوییدنش. چرا اون روز انگشت هات خونی بود؟ خون آشامی؟ چرا همیشه لباسات یه جوریه انگار قبلش تو خاک خوابیدی؟ قدرت جادویی داری؟ توانایی کنترلش رو نداری برای همین این شکلی شدی؟ میتونی به حیوونا تبدیل شی؟ اگه نه چرا اخلاقت مثل سگه؟ قبلا کسی رو کشتی و الان فراری هستی یا یه قاتل سریالی هستی که دخترا رو میکشه؟ اگه چیزی هست به من بگو. رازت رو به من بگو و بیا داستانمون رو از همین امشب شروع کنیم. من پایه تر از چیزی هستم که فکر میکنی. میتونیم نصفه شب جیم بزنیم و قبل از بیدار شدن مامان بابام برگردیم. میتونم یواشکی بیارمت تو اتاقم. بهم اینجوری نگاه نکن. منم شخصیت جذابی دارم. تو اتاقم چیزهایی رو نگه میدارم که هر دختر عاقلی میندازه بیرون. یه کشو مخفی تو اتاقم دارم که توش پوست آدامس نگه میدارم. کلی دفترخاطرات دارم که پر از جزییاته و مهم تر از همه روی کف بند انگشت کوچیک دست چپم یه خال هست که از نظر خیلی ها عجیبه. به من بگو قول میدم پشیمون نمیشی. من مثل بقیه نیستم که بگرخم.

همینطور که سیل جملاتم پشت سر هم و بدون ذره ای فکر بیرون ریخته میشدن متوجه نگاه متعجبش شدم. ساکت شدم. سی ثانیه همینجور منگ و ساکت به هم نگاه کردیم. انتظار داشتم بعد از این مکالمه احساس شخصی رو داشته باشم که با لباس پرنسسی پف دار در سطح شهر تردد میکنه اما تبدیل شدم به دختری که سر تا پا چرم مشکی پوشیده و در حالی که داس کنده کاری شده رو دوشمه، کله ی قطع شده ی یه هیولا رو از مو گرفتم و دارم دنبال خودم میکشونم رو زمین و رد خون به جا میمونه پشت سرم. از توصیف واکنشی که بهم نشون داد عاجزم اما همین بس که دیگه نه زنگ زد بهم نه جوابم رو داد.

نمیدونم چی شد که یهو وسط پیاده روی یادش افتادم. یادمه وقتی این اتفاق افتاد چقد از دست ناشی بازی خودم عصبی بودم اما دیروز با یادآوریش از خودم خنده ام گرفت. شاید توی نگه داشتن یه پسر خوش قیافه اما عحیب موفق نبودم اما جاش یه خاطره ی خنده دار تو ذهنم داشتم که هر وقت میخواستم میتونستم بهش بخندم. توی همین فکرا بودم که یهو شنیدم یکی داره صدا میزنه لایلا. همزمانی خیالم با شنیدن اسم عجیبی که تنها من توی رابطه ای که چندین سال ازش گذشته صاحبش بودم باعث شد مرز خیال و واقعیت رو قاطی کنم. برگشتم. خودش بود. منتها اون حالت مشکوک گذشته رو دیگه نداشت. با لبخند خیلی بزرگی بهش سلام کردم. ازم خواست مابقی مسیر رو باهم پیاده روی کنیم. توی مسیر صحبت کردیم راجب هر ریز و درشتی که پاش وسط کشیده میشد. مدت ها بود هیچ گفتگویی بهم انرژی دوباره نبخشیده بود. انتهای جاده سلامت از هم جدا شدیم. تو فکر بودم که کاش بهش گفته بودم چقدر با ایجاد این مکالمه کودک درونم رو شاد کرد. بهم اس ام اس داد : کاش بهت می گفتم چقدر مشتاقم باز ببینمت. قول میدم اینبار تمام تلاشم رو برای اسپایدرمن بودن بکنم لایلا.

هنوز شماره ام رو داشت. خوشحالم خونمون داره جا به جا میشه.

.

حقیقت اینه که از جا به جا شدن خونمون اصلا خوشحال نیستم مجبور شدم یه مشت خیال بچینم کنار هم بلکه مودم عوض شه. اذیتم نه به خاطر سختی های اسباب کشی یا چیزی صرفا به خاطر اتاقم. تو سال گذاشته اتاقم رو سرتا سر پر از برگه های حاوی نوشته کرده بودم که هر کدوم مربوط به یه چیزی بود، کندن اونا قطعا برام خیلی سخت خواهد بود وگرنه پروسه ی جمع کردن وسایل خودش پروسه ی جذابیه. کار کتابخونه ام امروز تموم شد. اینقدر کتاب نخونده توش داشتم که سرتا پا از خودم و جیبم خجالت کشیدم. کتاب هایی که حتی یادم رفته بود دارمشون. تنش انداخت به جونم. دو ماه دیگه کلاس های ارشدم شروع میشه و طبعا بعدش وقت خوندن اینا رو نخواهم داشت. خیلی از کارایی که میخواستم بکنم مونده و تنبل تر از چیزی شدم که بخوام به خودم بیام. به گمونم این آخرین مطلبی باشه که از خونه ی واقع در بلوار بهشت پستش میکنم.  با لباسی در خور یک افتتاحیه نشستم وسط اتاقی که آشفته بازاری بیش نیست برای نوشتن و پست کردن این مطلب. میخواستم این مراسم خداحافظی از خونه باشکوه برگزار شه.

 

  • اژدهای کومودو